Διαχείριση του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας

Οι ελαιώνες περιλαμβάνουν πλούσια φυσική βλάστηση και εναλλάσσονται αρμονικά με δασικά φυτικά είδη και ακαλλιέργητες εκτάσεις δημιουργώντας ένα πολυσύνθετο οικοσύστημα που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερο φυσικό πλούτο.

Τα ελαιόδεντρα παρουσιάζουν υψηλή προσαρμοστικότητα και αντοχή στην ξηρασία και υποστηρίζουν αξιοσημείωτη βιοποικιλότητα χλωρίδας και πανίδας που μπορεί να συγκριθεί ακόμη και με φυσικά οικοσυστήματα. Οι ελαιώνες μπορούν να θεωρηθούν φυσικά δάση με πολύ καλή προσαρμογή στις ξηροθερμικές Μεσογειακές συνθήκες και με μικρότερη επικινδυνότητα για πυρκαγιές σε σύγκριση με τα πευκοδάση. Επίσης προστατεύουν το έδαφος από τη διάβρωση που οφείλεται στη βροχή, καθώς διατηρούν το φύλλωμά τους κατά τη διάρκεια των χειμερινών βροχοπτώσεων.

Η υψηλή πυκνότητα βόσκησης κατά το καλοκαίρι που η βλάστηση είναι περιορισμένη, ευνοεί την περαιτέρω μείωση της φυτοκάλυψης, αυξάνοντας τον κίνδυνο διάβρωσης και ερημοποίησης. Η υπερβόσκηση μπορεί να οδηγήσει στο δραστικό περιορισμό έως και την εξαφάνιση ορισμένων φυτικών ειδών από την περιοχή υποβαθμίζοντας τη βιοποικιλότητα και διαταράσσοντας τη βιολογική ισορροπία του οικοσυστήματος.

Ο ρόλος αναβαθμίδων-ξερολιθιών στη διατήρηση της Βιοποικιλότητας

Οι ξερολιθιές αποτελούν νησίδες φυσικής βλάστησης που προστατεύεται από τις καλλιεργητικές εργασίες. Τα φυτά που αναπτύσσονται στις συγκεκριμένες θέσεις φιλοξενούν πλήθος εντόμων του οικοσυστήματος, συντελώντας με αυτό τον τρόπο στη θωράκιση της ισορροπίας του. Στην περίπτωση ιδιαίτερα των μονοφάγων ειδών, η διαφύλαξη του ζιζανίου διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην επιβίωση του εντόμου.

Οι ξερολιθιές αποτελούν επίσης καταφύγιο για άγρια ζωικά είδη όπως τρωκτικά, σαλιγκάρια, ερπετά και πτηνά που ζουν, αναπαράγονται και αποθηκεύουν τροφή σε θέσεις που έχουν επιλέξει και συχνά διαμορφώσει ανάμεσα στις πέτρες ή στο έδαφος.